کیفیت زندگی بیماران بعد از ابتلا به اولین سکته قلبی حاد

سابقه و هدف: درمانهای حمایتی جدید برای کنترل سکته قلبی، موجب افزایش تعداد بیمارانی می‌شود که بعد از سکته قلبی زنده می‌مانند. این مطالعه با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران بعد از ابتلا به اولین سکته قلبی حاد مراجعه‌کننده به بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام گرفت. مواد و روشها: مطالعه به روش Cross-sectional با مشارکت 300 نفر از بیماران زن و مرد 32 تا 79 ساله مبتلا به اولین سکته قلبی که بین 6 تا 30 ماه از حمله حاد شان گذشته باشد انجام شد. روش نمونه‌گیری از نوع نمونه‌گیری در دسترس بود. نمونه‌ها از میان بیماران واجد شرایطی که جهت پیگیری و ویزیت معمول به درمانگاه های قلب بیمارستانهای شهید مدرس، لقمان حکیم، آیت‌اله طالقانی و شهید لبافی‌نژاد مراجعه نموده و قبلاً به علت سکته قلبی حاد در این بیمارستانها دارای پرونده بودند و همچنین از شرکت در مطالعه رضایت داشتند، انتخاب شدند. داده‌ها به‌وسیله مصاحبه با بیماران جمع‌آوری شد. برای سنجش کیفیت زندگی از پرسشنامه گونه فارسی استاندارد شده برای جمعیت ایران SF-36)) The Short Form Health Survey استفاده شد. یافته‌ها: میانگین سن بیماران 5/9 ±6/56 سال و 3/42% از بیماران زن و 7/57% مرد بودند. میانگین امتیازکیفیت زندگی بیماران در مقیاسهای مختلف شامل عملکرد جسمی (2/67)، محدودیت جسمی (9/52)، درد جسمی (1/71)سلامت عمومی (48)، نشاط(6/52)، عملکرد اجتماعی (3/71)، مشکلات روحی (2/59) و سلامت روان (2/57) بود. در مقایسه با جامعه، کیفیت زندگی بیماران در همه مقیاسها کاهش نشان می‌داد، ولی این کاهش در همه مقیاسها یکسان نبود. کیفیت زندگی با بالا رفتن سن در همه مقیاسها کاهش نشان می‌داد. همچنین کیفیت زندگی زنان بعد از سکته قلبی حاد نسبت به مردان بین 9% تا 23% در مقیاسهای مختلف بیشتر کاهش یافت. نتیجه‌گیری: مطالعه نشان داد که کیفیت زندگی بیماران شش تا سی ماه بعد از اولین سکته قلبی حاد کاهش یافته است. این کاهش در مقیاسهای جسمانی بیشتر از مقیاسهای روحی-روانی بود همچنین کیفیت زندگی با بالا رفتن سن و در زنان بیشتر از مردان کاهش نشان داد.